ساخت داربست های کامپوزیتی بیو پلیمر – نانوتیوب رس برای مهندسی بافت

دانشمندان سه نوع بیوپلیمر کیتوسان، آگاروس (از خانواده پلی ساکاریدها) و پروتئین ژلاتین را با همدیگر ترکیب کرده و داربست هایی برای بافت های بدن تولید نموده و مقاومت مکانیکی، میزان جذب آب و خواص حرارتی هیدروژل کیتوسان – ژلاتین – آگاروز را با دوپینگ نانوتیوب هالویسیت افزایش داده اند.
کیتوسان یک بیوپلیمر طبیعی زیست تخریب پذیر و همه کاره بوده و بطور موثری در فرمولاسیون آنتی باکتریال ها، ضد قارچ ها، ضد تومورها و محرک های ایمنی بکار گرفته شده اند. برای غلبه بر ناکارآمدی های داربست کیتوسان خالص، نظیر شکنندگی مکانیکی و مقاومت پایین بیولوژیکی، داربست های کیتوسان معمولا با دیگر ترکیبات مقاوم کننده تقویت می شوند تا داربست های بیولوژیک مقاوم تری تولید کنند.
آگاروز پلی ساکاریدی است که ساختاری بر پایه گالاکتوز دارد و از جلبک قرمز دریایی مشتق شده و دارای خواص مکانیکی قابل توجهی است که می تواند برای ساخت داربست های مورد کاربرد در مهندسی بافت بکارگرفته شود.
ژلاتین از هیدرولیز کولاژن بدست آمده و به علت خاصیت پری کرسری دارای فواید بسیاری است. این پلیمر نسبت به کولاژن حساسیت زایی پائین تری دارد و توالی سیگنال اطلاعاتی چسبندگی ، مهاجرت، تفرق و رشد سلولی را حفظ می کند.
ناهمواری های سطحی حفرات داربست ها که از حضور ترکیبات نامحلول در ابعاد نانو ناشی می شود، منجر به پیشرفت چسبندگی سلولی در داربست ها می شوند و در عین حال مواد پرکننده نانوساختار منجر به افزایش مقاومت کامپوزیت ها می گردند. بنابرین پژوهشگران نانوتیوب های هالویسیت که نوعی نانو رس می باشد در ماتریس کیتوسان – آگاروز – ژلاتین بکار بردند تا داربست سه بعدی قابل کاشت (امپلنت) در بدن طراحی کنند.
نتایج این تحقیق به تازگی در ژورنال Nanoscale منتشر شده است.

منبع : https://www.sciencedaily.com