پلی وینیل کلراید
پلی وینیل کلراید به طور اتفاقی در دو موقعیت کوچک در قرن 19 کشف شد. نخستین بار در سال 1835 بهوسیله هنری ویکتور رگنالت و در 1872 بهوسیله اوگن بومان. در هر دو موقعیت پلیمر زمانی آشکار شد که جامد سفید رنگ داخل فلاسک وینیل کلراید در معرض نور آفتاب قرار گرفت.
توضیحات محصول
پلی وینیل کلراید بهوسیله پلیمریزاسیون مونومر وینیل کلراید شکل میگیرد. تولید تجارتی قسمت اعظم پی وی سی عمدتاً از طریق بسپارش تعلیقی انجام میشود و از بسپارشهای تودهای و امولسیونی به میزان کمتر و از بسپارش محلولی به ندرت استفاده میشود. پلی وینیل کلراید از بلورینگی ناچیزی برخوردار بوده اما به علت زنجیرهای حجیم بسپار (نتیجه استخلاف بزرگ کلر)از استحکام و سختی برخوردار است. تی جی برای آن بالا و به میزان 81 درجه سانتیگراد است. پی وی سی پلاستیکی سخت است که بهوسیله اضافه کردن روان کنندهها نرم و انعطافپذیر میشود. بیشترین مورد استفاده آن فتالیت است.