تاریخچه آسانسور
برای بزرگنمایی روی تصویر کلیک کنید
شاید بتوان آسانسور را جزو ابتدایی ترین ماشین های ساخت انسان قلمداد کرد که قدمت آن به روایتی به4500سال قبل از میلاد مسیح، یعنی پیش از عصر برنز باز می گردد.
انسانِ آن عصر برای بالا کشیدن آب از چاه و رودخانه به ابزاری نیاز داشت و لذا با استفاده از سنگ، چرخ را اختراع کرد و با آن بالابری ساده را آزمود. در فاصله 2500 تا 1000 سال پیش از میلاد مسیح مصریان برای بیرون کشیدن آب رودخانه نیل از وزنه تعادل استفاده می کردند.
پس از آن "منجنیق" ها ساخته شده اند که با پیچیدگی های بیشتری بارها را با آن بالا و پایین می بردند. در ساخت "منجنیق" ها از چرخ و دنده استفاده می شده که آثاری از آن در تمدن های پارسی، مصری، رومی و چینی باقی مانده است. در دوران رنسانس و پیداش صنایع نو با ایجاد شهرهای صنعتی و نیاز به استخراج زغال سنگ از معادن، بالابرهای ارابه ای پدید آمدند.
هر چند اولین آسانسور باریِ قرقره ای در زمان "ارشمیدس" (236 میلادی) اختراع شد اما پایه گذار علمی و طراح آسانسورهای امروزی را می توان داشمند و ریاضی دان بزرگ "آتوود" دانست که "ماشین آتوود" را اختراع نمود. مکانیزم این ماشین از دو وزنه ی مرتبط با یکدیگر توسط طناب که بر روی قرقره بالا و پایین می رفتند، تشکیل می شد. با بررسی قوانین حرکتی این دو وزنه نسبت به هم و تاثیر آنها بر قرقره در واقع قوانین و فرمولهای محاسباتی آسانسور شکل می گیرد.
در عمل استفاده از آسانسور برای جابجاییِ انسان از زمانی رایج شد که مخترع آمریکایی "آلیشا اوتمس"، "ترمز ایمنی" را ابدا نمود. وی در نمایشگاه کریستال بالاس نیویورک (1853 میلادی) به مردم نشان داد که آسانسور وسیله ای ایمن است و اگر حتی همه ی طنابهای آن قطع شود سقوط نخواهد کرد. او درون اتاقک آسانسورِ ساخت خود ایستاد و دستور داد که همه طنابهای متصل به اتاقک را پاره کنند و همه دیدند که اتاقک آسانسور در میان مسیر به ریل های آسانسور قفل شد و سقوط نکرد.
در واقع مسیری که به آسانسورهای پیشرفته ی امروزی ختم می شود را مدیون ابداع "ترمز ایمنی" توسط "آلیشا اوتیس" مخترع امریکایی، "آسانسور هیدرولیک" توسط "ویلیام تامیسون" و "آسانسور الکتریکی" توسط "فون زیمنس" هستیم.
در ایران، بنا به شواهد تاریخی پیش از زمان ارشمیدس آسانسور در مجموعه های منحصر به فردی چون «تخت جمشید»، «معبد آناهیتا» و «کاخ آپادانا» مورد استفاده قرار گرفته است اما قدمت اولین آسانسور الکتریکی ایران به سال 1329 شمسی(1950 میلادی) باز می گردد که برای اولین ساختمانِ بلند مرتبه ی ایران در خیابان جمهوری (مخبر الدوله) طراحی و ساخته شده است
انسانِ آن عصر برای بالا کشیدن آب از چاه و رودخانه به ابزاری نیاز داشت و لذا با استفاده از سنگ، چرخ را اختراع کرد و با آن بالابری ساده را آزمود. در فاصله 2500 تا 1000 سال پیش از میلاد مسیح مصریان برای بیرون کشیدن آب رودخانه نیل از وزنه تعادل استفاده می کردند.
پس از آن "منجنیق" ها ساخته شده اند که با پیچیدگی های بیشتری بارها را با آن بالا و پایین می بردند. در ساخت "منجنیق" ها از چرخ و دنده استفاده می شده که آثاری از آن در تمدن های پارسی، مصری، رومی و چینی باقی مانده است. در دوران رنسانس و پیداش صنایع نو با ایجاد شهرهای صنعتی و نیاز به استخراج زغال سنگ از معادن، بالابرهای ارابه ای پدید آمدند.
هر چند اولین آسانسور باریِ قرقره ای در زمان "ارشمیدس" (236 میلادی) اختراع شد اما پایه گذار علمی و طراح آسانسورهای امروزی را می توان داشمند و ریاضی دان بزرگ "آتوود" دانست که "ماشین آتوود" را اختراع نمود. مکانیزم این ماشین از دو وزنه ی مرتبط با یکدیگر توسط طناب که بر روی قرقره بالا و پایین می رفتند، تشکیل می شد. با بررسی قوانین حرکتی این دو وزنه نسبت به هم و تاثیر آنها بر قرقره در واقع قوانین و فرمولهای محاسباتی آسانسور شکل می گیرد.
در عمل استفاده از آسانسور برای جابجاییِ انسان از زمانی رایج شد که مخترع آمریکایی "آلیشا اوتمس"، "ترمز ایمنی" را ابدا نمود. وی در نمایشگاه کریستال بالاس نیویورک (1853 میلادی) به مردم نشان داد که آسانسور وسیله ای ایمن است و اگر حتی همه ی طنابهای آن قطع شود سقوط نخواهد کرد. او درون اتاقک آسانسورِ ساخت خود ایستاد و دستور داد که همه طنابهای متصل به اتاقک را پاره کنند و همه دیدند که اتاقک آسانسور در میان مسیر به ریل های آسانسور قفل شد و سقوط نکرد.
در واقع مسیری که به آسانسورهای پیشرفته ی امروزی ختم می شود را مدیون ابداع "ترمز ایمنی" توسط "آلیشا اوتیس" مخترع امریکایی، "آسانسور هیدرولیک" توسط "ویلیام تامیسون" و "آسانسور الکتریکی" توسط "فون زیمنس" هستیم.
در ایران، بنا به شواهد تاریخی پیش از زمان ارشمیدس آسانسور در مجموعه های منحصر به فردی چون «تخت جمشید»، «معبد آناهیتا» و «کاخ آپادانا» مورد استفاده قرار گرفته است اما قدمت اولین آسانسور الکتریکی ایران به سال 1329 شمسی(1950 میلادی) باز می گردد که برای اولین ساختمانِ بلند مرتبه ی ایران در خیابان جمهوری (مخبر الدوله) طراحی و ساخته شده است
