درمان بیماری ویروسی یا طاعون دیسکوس

تلفات اوليه بسيار بالا بود و
اضطراب شديدی در بين توليد کننده و وارد کننده های ماهی های آکواريومی ديده می شد .
در چند روز تمام مخازن سالن ها آلوده شدند و تلفات شروع شده بود و صاحبان مخازن به
اين نتيجه رسيده بودند که اين عفونت از راه هوا وارد مخازن ديگه ميشد و باعث آلوده
شدن کل سالن های ايالات متحده شده بود .
وقتی که آشکار شد اين بيماری مسری است ، ماهی های آلوده رو به آزمايشگاه
پاتولوژی و تشخيص بيماری ها فرستادند . بعد از مدتی آزمايشگاه اعلام کرد که ماهی ها
هيچ گونه نشانه اي از بيماری های هگزامتيا ، پسودوموناس ، استرپتاکوس و آيروموناس
ندارند .
در اروپا نيز اين بيماری
ظاهر شد و مردم اروپا علت آن را وجود سموم آلی در آب ميدانستند و بعد از چند روز
نشانه های اين بيماری در مشرق زمين هم ديده شد و پرورش دهنده گان ماهی علت بروز اين
بيماری رو قليايی بودن آب ميدانستند . هيچ کس در اصل علت درست بروز اين بيماری رو
در بين ماهيان گونه سيچلايد نميدونست و تنها حدس و گمان هايی بود که پرورش دهنده
گان ميزدند .
درمان در تمام کشور
ها شروع شد ، هر شخص برداشت شخصی از اين بيماری ميکرد و شروع به درمان به وسيله :
آسپرين ، قرص های سرما ، آب اسيد ، پرمنگنات پتاسيم ، تريچلافون ، تتراساکلين ،
جنتوماکسين ، نيتروفورازون و مترونيدازول کردند ، ولی هيچ کدام از درمان ها موفق
نبود .
در طول اين زمان پيشنهاد
های گوناگونی برای درمان اين بيماری عنوان شد و باعث شد که يک جلسه در اورلاندو
ايالت فلوريدا برگزار شود . در اين جلسه افراد زيادی که اين بيماری رو تجربه کرده
بودند حضور داشتند . در اين جلسه ، تمام حظار به اين نتيجه رسيدند که اين بيماری به
خودی خود باعث مرگ ماهی نميشود . اين بيماری در اصل يک نوع ويروس است که به سيستم
ايمنی ماهی حمله ميکند و باعث بروز بيماری های ديگر در ماهی ميشود . در انتهای اين
جلسه ، اين بيماری رو ايدز يا طاعون يا طاعون سياه ديسکس ناميدند
.

بيماری وارد آکواريوم ميشود با
ورود ماهی جديد ، گياهان ، وسايل تزينی ، غذا و حتی هوا . زمانی که ماهی آلوده به
طاعون وارد آکواريوم جديد ميشد ، هيچ گونه علايمی از بيماری نداشت و کاملاً سالم و
سر حال بود ، به اصطلاح بيماری درون ماهی به حالت خواب زمستانی بود
.
بعد از 3 تا 5 روز نشانه های
بيماری در آکواريوم ها ديده ميشد ، در ابتدا ماهی ها به قسمت های تاريک آکواريوم
ميرفتند و کمتر شنا ميکردند و به اصطلاح کم رو می شدند . بعد از يه مدت يک لايه
مخاطی بر روی پوستشون تشکيل ميشد و باله های ماهی شروع به فاسد شدن می شد و ماهی
بيماری به صورت غير طبيعی نفس می کشيد . در اين مرحله اگر با دقت به ماهی نگاه
ميکرديم ، ميديدم که در قسمت باله ها رنگ ماهی کاملاً کم رنگ شده و انگار باله ها
به حالت فاسد شدن در امدن و ماهی ها خودشون رو به لوازم داخل آکواريوم ميکشيدند .
در مراحل بعدی ماهی غذا نميخورد و همش در جای تاريک بدونه حرکت باقی ميموند . ماهی
های بيمار در کف آکواريوم يا در سطح آکواريوم به صورت کج قرار ميگرفتند . در روز
های اوليه اين بيماری ، طوری به نظر ميرسه که انگار ماهی در مرحله مرگ قرار داره و
زجر بسيار شديدی رو تحمل ميکنه و لحظه های آخرين زندگيش هست
.
آنجل ها بين 7 تا 14 روز به
بيماری مبتلا ميشدند و پوسيدگی باله های اين ماهی بسيار شديد تر از ماهی های ديگه
بود ، اين بيماری در آنجل خيلی شبيه بيماری مثانه بود و درمان اين بيماری در آنجل
بسيار سخت تر از ماهی های ديگه بود . تلفات در آنجل فيش بسيار بيشتر از ماهی های
ديگه بود .

دوره بيماری بين 7 تا 21 روز بود
و ماهی های بسيار کمی زنده ميمونند و ميتونستند اين دوره رو تموم کنند ، اغلب ماهی
هايی که اين دوره رو رد کرده بودند دچار بيماری های زيادی شده بودند . اکثرشون باله
های نصفه داشتند و بيماری هايی از قبيل Flukes ,
Capillaria و Hexamitiases گرفته بودند و بايد اين بيماری
ها درمان می شد .
نکته اي که خيلی
جالب بود اين بود که ماهی هايی که از اين بيماری جون سالم به در ميبردند ، ديگه
نسبت به طاعون مقاوم شده بودند ولی اين بيماری درونشون مونده بود و هر موقع وارد
آکواريوم جديد ميشدند ، بقيه ماهی های داخل آکواريوم رو آلوده به بيماری طاعون
ميکردند ولی برای خودشون هيچ مشکلی پيش نمييومد ، حتی ديده شد که ماهی های که 6 ماه
از خوب شدنشون گذشته ، هنوز ناقل بيماری طاعون بودند .
در آن زمان ما به يه نتيجه کلی رسيديم که : هر شی يا
ارگانيسمی که در محل آلوده بوده بايد کاملاً از بين ميرفت . به عنوان مثال : کيسه
های ماهی ، جعبه هايی که کيسه ها درون اون قرار ميگرفتند ، تمامی فيلتر ها ، تمامی
گياهان ، ماهی هايی که ميزبان اين بيماری هستند ( سورم - ديسکس - آنجل - سکار ) و
حتی ماشين هايی که مسئول حمل و نقل ماهی ها بودند . ماهی هايی که تازه خريداری
ميشدند هم بايد در مخازنی جدا و کاملاً دور از محل استقرار ماهی های بيماری ، قرار
ميگرفتند .
تمام ماهی های جديد رو
در قرنطينه به مدت 4 تا 6 هفته نگه ميداشتيم تا مطمئن بشيم که بيماری تاعون نداشته
باشند . ( جالبه بدونيد که در سال 1986 ، بيش از 20 مرکز نگهداری ماهی در آمريکا به
حالت قرنطينه در امد و اجازه خروج و ورود هيچ موجود زنده اي به داخل و خارج از
قرنطينه داده نمی شد ، حتی پرسنلی که داخل قرنطينه بودند به مدت 1 ماه از محل خارج
نشدند )

هیچ درمان قطعی برای ویروس پلیگ وجود ندارد.تنها راه
مقابله با آن ایزوله نگه داشتن ماهی و جلوگیری از مبتلا شدن ماهی به عفونت های
باکتریایی و قارچی و .... است
دور نگهداشتن ماهی از شرایط استرس زا و قوی
نگهداشتن سیستم ایمنی بدن ماهی کمک زیادی به ماهی آلوده به ویروس میکند

آنتی
بیوتیک های وسیع الطیف به همراه سموم ضد انگل و قارچ نظیر آکریفلاوین کمک بسیاری به
درمان این بیماری میکند

در رابطه با اطلاعات بیشتر با این شماره تماس  بگیرید 09122508407