نیروگاهی خورشیدی در آمریکا سالانه ۶۰ هزار پرنده را می‌کشد
یک نیروگاه خورشیدی در کالیفرنیا به طور تصادفی باعث مرگ بیش از ۶۰۰۰ پرنده در هر سال می‌شود. بر پایه‌ی گزارش کارکنان این مجموعه، پرندگان به سوی پرتوهای متمرکز نور خورشید پرواز می‌کنند و به طور ناخوشایندی به شعله‌های آتش تبدیل شده و می‌سوزند.
این مشکل از زمان راه‌اندازی نیروگاه خورشیدی در سال ۲۰۱۴ وجود داشته است و گروه مرتبط با اداره‌ی این نیروگاه اظهار می‌کنند که همه‌ی راه‌های ممکن را برای باز داشتن پرنده‌ها از این سرانجام ناخوشایند امتحان کرده‌اند. اما تا به امروز، آنها نتوانسته‌اند روش مطمئن و کارآمدی را پیدا کنند. سخنگوی این نیروگاه دیوید ناکس (David Knox) در گفتگو با لوئیس ساگون از لس آنجلس تایمز در این باره گفت:
ما برای کاهش تعداد پرندگان کشته شده در آن محل هر کاری که می‌توانسته‌ایم انجام داده‌ایم. اگر برای این مشکل یک راهکار سریع وجود داشت، مسلما تا به حال آن را پیدا می‌کردیم.
دیدن پرنده‌ای که در میان پرتوهای گرم خورشید به دام افتاده و تا حد مرگ در آتش می‌سوزد در نیروگاه خورشیدی ایوانپا (Ivanpah) در صحرای موهاوی کالیفرنیا به یک اتفاق متداول تبدیل شده است. این امر به قدری متداول است که کارکنان نیروگاه، پرندگان سوخته را با تعبیر"نوارها" یا (streamers) نامگذاری کرده‌اند. دلیل این نامگذاری آن است که پرندگان در حین سوختن، پشت سر دودی سفید رنگ را به صورت خطوط نواری در آسمان از خود به جای می‌گذارند.
دلیل این اتفاق چیست؟
باید بگوییم که این اتفاق به طور عمده به علت طراحی کلی نیروگاه و محل آن رخ می‌دهد. این نیروگاه برای گرفتن نور خورشید از مساحتی بالغ بر ۵ مایل مربع (۱۲.۹کیلومتر مربع) از آینه‌های بزرگ استفاده می‌کند. این آینه‌ها پرتوهای نور خورشید را در سه برج ۴۰ طبقه‌ی بلند متمرکز می‌کنند.
هنگامی که پرتوهای نور بر روی برج متمرکز میشوند، از انرژی آنها می‌توان به عنوان منبع توان برای توربین‌های واقع در داخل برج‌ها بهره گرفت که به منظور تولید انرژی برای شبکه برق استفاده میشوند.
مشکل اصلی این است که نورهای متمرکز شده در اطراف برج، آنجا را به مکانی بسیار جذاب برای حشرات تبدیل کرده و در نتیجه منجر به جمع شدن آنها در اطراف برج‌ها می‌شود. جمع شدن حشرات در ادامه نیز باعث جمع شدن پرندگان می‌شود. هنگامی که پرندگان از مسیر نورهای متمرکز شده برای رسیدن به محل حشرات عبور می‌کنند در میان کانون گرما به دام افتاده و طی چند ثانیه جان خود را از دست می‌دهند.
وضعیت وقتی بدتر می‌شود که بدانیم نیروگاه فوق در امتداد مسیر هوایی پرندگان مهاجر اقیانوس آرام واقع شده است. این نیروگاه در مسیر مهاجرت مطلوب برای بسیاری از انواع مختلف پرندگان، از جمله گونه‌های حفاظت شده‌ای مانند توکاهای متنوع (thrushes) و شاهین‌های شمالی قرار گرفته است.
بر پایه‌ی گزارش ساگون، زیست‌شناسان فدرال تخمین می‌زنند که بیش از ۶۰۰۰ پرنده در این نیروگاه در هر سال هلاک میشوند و حتی اگر تلاش کارکنان این تاسیسات را برای یافتن یک راه حل کارآمد در نظر بگیریم، باز هم باید اذعان کنیم که از سال ۲۰۱۴ و راه‌اندازی این نیروگاه تا به امروز واقعا تغییر کمی در شمار پرندگان کشته شده ایجاد شده است.
گری جورج (Garry George) از اودوبان کالیفرنیا (یک گروه حفاظتی که در زمینه‌ی مسیرهای هوایی پرندگان مهاجر اقیانوس آرام فعالیت دارد.) در گفتگو با لس آنجلس تایمز گفت :
ایوانپا کشتارگاه پرندگان بوده و این کشتار در حال تبدیل به یک روند در حال گسترش در سرزمین‌های همگانی برای پرندگان است. به نظر می‌رسد با وجود پشتوانه‌ی بی‌شماری از پرندگان گذرنده از این مسیر، شاهد ادامه‌ی چنین روندی نیز خواهیم بود.
ماجرای ایوانپا به همین موضوع ختم نمی‌شود و وضعیت بدتری هم وجود دارد. برخی از سیستم‌های بازدارنده‌ای که در محل برای دور نگه داشتن سایر حیوانات از این تاسیسات نصب میشوند، باعث وقوع واکنش‌های پیش‌بینی‌نشده‌ای شده‌اند. کارکنان نیروگاه یک حصار بزرگ را برای جلوگیری از در معرض خطر قرار گرفتن لاک‌پشت‌های صحرایی نصب کرده بودند، اما نتیجه‌ای که از این کار حاصل شده این بوده که شکار کوکوسان‌ها توسط کایوت‌ها بسیار آسان‌تر انجام می‌شود.
خبر خوبی که در رابطه با کوکوسان‌ها وجود دارد این است که بر پایه‌ی اعلام کارکنان نیروگاه، قرار است دریچه‌هایی روی این حصارها برای کوکوسان‌ها تعبیه شود تا این پرندگان به جای شکار شدن توسط شغال‌ها بتوانند از این حصارها عبور کرده و به مسیر طبیعی خود ادامه دهند. از سوی دیگر، پرندگانی که از آسمان این نیروگاه عبور می‌کنند دارای پیچیدگی بیشتری هستند. در واقع چطور می‌توان پرنده‌ای را از پرواز در مسیرش باز داشت؟
باید بپذیریم که برای این مشکل هیچ راه حل آسانی وجود ندارد، سازمان خدمات ماهیان و حیات وحش ایالات متحده و سایر آژانس‌های فدرال برای یافتن رهیافت‌های محتمل وارد عمل شده‌اند. آمده بریکلی (Amedee Bricky) قائم مقام برنامه‌ی مهاجرت پرندگان در سازمان خدمات ماهیان و حیات وحش ایالات متحده در گفتگو با لس آنجلس تایمز گفت:
شاید ۹ ماه دیگر زمان لازم باشد تا بتوانیم به طور دقیق تعیین کنیم که در ایوانپا با در نظر گرفتن میزان مرگ‌ومیر پرندگان و کارآمد بودن روش‌های بازدارنده‌ی گوناگون چه می‌گذرد.
در نهایت، ما امیدواریم آموخته‌ها و تجارب خود از این بررسی‌ها را به سایر کشورهای دنیا انتقال دهیم تا در توسعه و ساخت نیروگاه‌های خودشان، آنها را در نظر بگیرند. چیزی که این برنامه را برای ما حایز اهمیت می‌کند (البته سوای موضوع شمار مرگ‌ومیر پرندگان که طبیعتا ناخوشایند است.) این است که حتی نیروگاه‌های خورشیدی هم که همواره تصور می‌شود برای محیط زیست مفید هستند، در برخی شرایط می‌توانند همچنان تاثیرات پیش‌بینی نشده‌ای روی اکوسیستم‌های محلی بگذارند.
امید است که با تلاش گروه‌های زیادی که اکنون برای حل این مشکل وارد عمل شده‌اند، در آینده‌ی نزدیک شاهد ارایه‌ی یک راه حل کارآمد باشیم. اما تا آن زمان، شرایط برای پرندگان مهاجر مسیر هوایی اقیانوس آرام به هیچ عنوان جالب نخواهد بود.
