تخت های جراحی

تخت های جراحی یک سطح بلند را فراهم می کنند که بدن بیمار در هنگام جراحی بر روی آن قرار می گیرد و باعث تحکیم موقعیت بیمار شده و بهترین دید را از منطقه مورد جراحی ممکن می سازد. این تخت ها به گونه ای طراحی می شوند که موقعیت های مختلف بیمار را در جراحی های خاص پشتیبانی می کنند و همچنین از بیمار در مقابل جابجایی بیش از حد ، ضربه و تحرک محافظت می کنند. برخی از تخت ها سازگار با C-Arm هستند. تخت های ارتوپدی ، تخت های جراحی تخصصی هستند که علاوه بر قابلیت های تخت های جنرال ، وسیله هایی برای نگهداشتن و یا کشش اندام بیمار در حین جراحی ارتوپدی ، بر روی آنها تعبیه می شود که از آنها در جراحی های اندام فوقانی (شانه ، ستون فقرات) و اندام تحتانی استفاده می شود.

اصول عملکرد
این گونه تخت ها از یک رویه مستطیل شکل از جنس فلز ، پلاستیک یا کامپوزیت فیبر کربن ، پلاستیک و آهن تشکیل شده اند که بر روی یک پایه ثابت و یا متحرک قرار دارند.
تخت ها و بخش های مختلف آنها توسط چرخ دنده های مکانیکی و یا پیستون های هیدرولیکی بالا ، پایین شده و به صورت دستی و یا الکتریکی کنترل می شوند.
تخت ها می توانند موقعیت های ترندلنبرگ (Trendelenburg ، سر پایین و پا بالا) ، ترندلنبرگ معکوس (Reverse Trendelenburg ، سر بالا و پا پایین) ، کج شدن جانبی (Lateral Tilt) و یا افقی استاندارد را داشته باشند.
تمام این موقعیت ها در جراحی های خاص کاربرد داشته و به کاربر ، آزادی عمل بیشتری در حین جراحی می دهد.

تخت های ارتوپدی معمولا از رویه هایی ساخته می شوند که اشعه ایکس از آنها گذر کرده و می توان کاست رادیولوژی را در زیر آنها برای تصویربرداری قرار داد.
 
اکثر تخت ها از حداقل سه قسمت به هم لولا شده تشکیل شده اند. بخش های اصلی شامل سر ، بدن و پاها می باشد.
در برخی از تخت ها قسمت بالابرنده کلیه نیز وجود دارد.
 
تخت های ارتوپدی
تخت های ارتوپدی معمولا از یک پایه ، محور ، محل قرارگیری قسمت فوقانی بدن ، تشک و تعدادی اکسسوری ارتوپدی با اشکال مختلف تشکیل شده اند.
 
مشکلات عمده
یکی از مشکلات بوجود آمده در زمینه این تجهیزات ، وقوع آتش سوزی در اتاق عمل می باشد که به علت نفوذ مایعات به پایه تخت و ایجاد اتصال کوتاه در سیستم های الکتریکی دستگاه رخ می دهد.
اگرچه تخت های اتاق عمل در مقابل نفود مایعات به داخل پایه دستگاه عایق کاری می شوند اما این حفاظ ، ممکن است به علل گوناگونی (مانند طراحی نامناسب ، شستشوی زیاد ، تعمیرات غیر اصولی) از بین برود.
مواردی گزارش شده است که در اثر عایق کاری نامناسب کابل برق ورودی به تخت ، مایعات در حین عمل جراحی به محل اتصال کابل برق نفوذ کرده و آتش سوزی حادث شده است.
بیشتر این قبیل وقایع در اثر افزایش عمر دستگاه بوجود می آید که می توان با سرویس های دوره ای ، مراقبت صحیح و آگاه سازی پرسنل اتاق عمل از بروز آن جلوگیری به عمل آورد.

از دیگر مشکلات بوجود آمده ، حرکت نامناسب تخت می باشد که در حین انجام جراحی ممکن است بسیار خطرناک باشد. برای حل این مشکل انجام سرویس های منظم و تعمیرات پیشگیرانه پیشنهاد می شود. همچنین باید به حداکثر وزن قابل تحمل توسط تخت نیز توجه نمود.
استفاده از تشک های نامناسب روی تخت نیز می تواند باعث بروز مشکلاتی گردد. در یکی از این موارد ، عصب اولنار (Ulnar Nerve) بیمار بعلت اینکه در زیر دست وی از تشک مناسب استفاده نشده بود ، دچار آسیب گردید. همچنین در جراحی های طولانی مدت بهتر است برای جلوگیری از ایجاد زخم های فشاری ، از تشک های مناسب استفاده گردد.
از موارد دیگر می توان به کار نکردن کنترل دستگاه در حین جراحی اشاره نمود که جهت رفع آن می توان از کنترل های دستی و یا ذخیره استفاده نمود.
در حین بالا و پایین بردن تخت باید مراقب بود که لوله های گازهای بیهوشی تحت فشار و یا کشیدگی قرار نگیرند.
در زمانی که قسمت پایه های تخت در موقعیت آویزان رو به پایین قرار دارد ، پایین بردن تخت ممکن است باعث شکستگی این پایه ها شود.
استفاده از سیم جداگانه برای زمین کردن دستگاه در اتاق های عمل توصیه نمی شود. علت آن رفت و آمد در حین جراحی می باشد که خطر افتادن پرسنل در حین حرکت به علت وجود سیم اضافه در کف اتاق به مراتب بیشتر از خطر ایجاد الکتریسیته ساکن می باشد و به علاوه اکثر تخت ها از طریق کابل برق می توانند به ارت متصل شوند.

توصیه های خرید
حداقل زاویه از سطح افق باید در حالت ترندلنبرگ و معکوس آن 25 درجه و در حالت کجی جانبی (لترال تیلت) 18 درجه باشد.
حداقل دارای 3 قسمت باشند: قسمت پشتی باید بتواند از 55 الی 25- درجه نسبت به خط افق زاویه بگیرد ، قسمت پاها باید از 20 الی 40- نسبت به خط افق زاویه بگیرد و قسمت سر نیز باید حداقل 45 الی 90- درجه نسبت به خط افق زاویه بگیرد.
این تخت ها باید دارای ریل های جانبی باشند و حداقل وزن قابل تحمل آنها 159 کیلوگرم باشد. کنترل دستی یا پایی داشته باشند.
باید دقت شود که حداکثر بار قابل تحمل توسط دو مقدار بار استاتیک و بار مفصلی اظهار می شود که معمولا با هم برابر نمی باشند. بعنوان مثال تختی که می تواند 500 کیلوگرم بار را تحمل کند ، ممکن است در حالت ترندلنبرگ نتواند این مقدار را تحمل کند.
رویه تخت ها باید بتواند اشعه ایکس را از خود عبور دهد و از سی آرم نیز استفاده نمود و کاست های رادیولوژی 14 × 17 نیز در آنها قرار گیرد