معرفی پیش تنیدگی(Pre-stressing):

 پیش‌تنیدگی که ترجمه کلمهPre-Stressingمی‌باشد، بدین معناست که عضو بتنی نظیرSlabیا تیر راباندازه نیروی لازم تحت فشار قرار دهیم تا موقع اعمال نیروی قائم، عضو بتنی دچار خیزش و ترک‌خوردگی نگشته و از تحمل باربری بیشتری برخوردار باشد.

  این فشار از طریق اعمال تنش(Tension)توسط کشیدن و مهار کردن کابل‌های فولادی پرکربن سردکشیده‌شده (استرند) به عضو بتنی وارد می‌آید، که بسته به تقدم بتن‌ریزی قبل یا بعد از کشش، دو روش پس‌کشیده(Post – Tension)و پیش‌کشیده(Pre-Tension)حاصل می‌شود.

  در سازه های بتن مسلح معمولی، اعضای بتنی از قبیل تیر و ستون و دال سقف، شامل بتن و آرماتور هستند که در این اعضا، بخشی از بتن، تحت نیروهای فشاری و بخش دیگر آن به همراه آرماتور، تحت نیروهای کششی قرار می گیرند. در ناحیة فشاری، بتن به خوبی نیروها را تحمل می کند، اما در ناحیة کششی، ترک می خورد و عملاً کارایی خود را از دست می دهد و آرماتور به تنهایی نیروهای کششی را تحمل می نماید. در این حالت، بتن تنها نگهدارندة آرماتور است و بدون باربری، به وزن سازه می افزاید.

  اما در سازه های پیش تنیده، اعضای بتنی شامل بتن، آرماتور و کابل های پیش تنیدگی می باشند. در این اعضا، آرماتور ها برای جلوگیری از ایجاد ترک های بزرگ در بتن (که عملاً موجب شکست می شوند) وتأمین الزامات حداقل مقرراتی که مبحث مقررات ملی ساختمان برای سازه های بتنی مقرر داشته است استفاده می شوندومعمولاً به عنوان قطعات باربر مورد استفاده قرار نمی گیرند.

  بتن در این اعضا همچنان نقش باربری فشاری را عهده داراست با این تفاوت که به طور کامل (در کل ناحیه) تحت فشار قرار می گیرد و عملاً تمام مصالح بتن بدون ایجاد ترک، نیروهای فشاری را تحمل می کند.

  دلیل این امر، استفاده از کابل های پیش تنیدگی می باشد.‌کابل های پیش تنیدگی با ایجاد نیروی فشاریِ اولیه (در زمان ساخت و قبل از بهره برداری از سازه) در ناحیة کششیِ بتن، موجب می شوند، بعد از آنکه بارهای مرده (از قبیل کف سازی) و زنده (از قبیل بار وسایل و کاربران) ، در زمان بهره برداری از سازه بر سازه اعمال شدند، این ناحیه تحت‌کشش قرار نگیرد و موجب ترک بتن و از دست رفتن کارایی بتن نشود. به این ترتیب، از حداکثر ظرفیت باربری بتن استفاده می شود و ابعاد و اندازة اعضا کاهش می یابد.