آرامگاه فردوسی

    حکیم ابوالقاسم فردوسی در سال 329 قمری در پاژ بدنیا آمد. گویند وی از نجیب زادگان توس و از طبقه ی دهقانان بود. فردوسی چهل ساله بود که ادامه کار هزار بیت سروده (دقیقی توسی) را دنبال نمود. وی نظم داستان های ملی را آغاز و آن را با شصت هزار بیت به اتمام رساند. در شصت و پنج سالگی زمینه ارتباطش با سلطان محمود غزنوی فراهم آمد اما این رابطه حسنه چند سال بیشتر دوام نیافت. سرانجام فردوسی سال های پایانی عمر خود را در بی نوایی بسر برد تا اینکه به سال 411 و بنا به قولی 416 ق. در توس درگذشت و در باغ خود واقع در مجاورت دروازه رزان به خاک سپرده شد. برخی از مستشرقین در سفرنامه های خود از آرامگاه فردوسی نام می برند که گویا تا حدود یکصد سال پیش وجود داشته است. در اوایل قرن چهاردم شمسی جمعی از اندیشمندان که انجمن آثار ملی را تاسیس کرده بودند درصدد برآمدند آرامگاهی در شأن فردوسی ایجاد نمایند. این آرامگاه در دو مرحله ساخته شد. بنای فعلی آرامگاه با الهام از شیوه های معماری قبل از اسلام پس از یک سلسله تحولات با زیربنای 945 مترمربع در سال 1337 ساخته شد طبقه زیرین آرامگاه دارای دیوار نگاره هایی از فریدون صدیقی با مضمون هفت خان رستم و تصویری از شاهان ایران می باشد که به شکوه این مکان افزوده است.