هنر مینا فیض اللهی

هنر مینا سازی :

از هنر میناسازی تعاریف مختلفی شده : از جمله در فرهنگ  فارسی معین آمده است : مینا ماده است از لعاب و شیشه ای حاجب ماوراء یا شفاف که آن را روی کاشی و فلزات برای حفظ نقش و نگار به کار می برند و ترکیبی است از لاجورد ،طلا و امثالهم که در کوره می برند و شفاف مثل شیشه ی کبودرنگ بیرون می آید و بعضی آن را هنر آتش و خاک می نامند .

تاریخچه میناسازی :

در سرزمین ایران ، هنر از دیرباز ارزش و منزلت خاصی داشته است و هنرمندان ایرانی با رویکرد به زیباشناسی و توجه خاص نسبت به انسان و ارزش های والای آن و ارتباط با خالق هستی به خلاقیت های هنری می پرداخته اند .

هنر ایرانی در طول تاریخ فراز و نشیب های فراوانی را پشت سر گذاشته گاه هنرمند ایرانی هنر کشورهای دیگر را جذب و با فرهنگ خود هماهنگ و همخوان کرده و گاه نیز بالعکس ، فرهنگ ایرانی الگویی برای دیگر جوامع قرار گرفته است .هنگام استیلای دشمن ، هنرمندان و اندیشمندان ایرانی دشمن را مغلوب فرهنگ فرهنگ و هنر خود می کردند .

تیموریان ، مغولان و اعراب اگر چه از این فرهنگ کهن بهره ای نداشتند لاجرم به علت قدرت جذبه ی تمدن ایرانی شیفته فرهنگ و هنر این مرز و بوم شدند و بعدها خود به ترویج آن هنر پرداختند.

هنر مینا کاری رامی توان یکی از اختراعات خلاق بشر دانست زیرا این هنر شامل فعل و انفعال های شیمیایی پیچیده ای است. بنابراین می توان  هنر میناسازی را هنر آزمایشگاهی نیز دانست . این هنر در زمان تسلط مغولان ادامه داشت و فقط تغییراتی در طراحی نقوش بر اساس زندگی روزمره به وجود آمد . همچنین نمونه های این هنر از عهد صفویه در موزه ایران باستان وجود دارد که نشان از گرایش هنر آن عصر است .در این دوره بیشتر نقاشی های میناکاری شامل گل و بوته بوده که بر روی ظروف مینا تجلی می کرد .

یکی از نمونه های مینای این زمان ، که توسط ژان شاردن جهانگرد مشهور فرانسوی توصیف شده است ، قطعه مینایی از کارهای هنرمندان اصفهانی است مشتمل بر طرحی از پرندگان و حیوانات بر زمینه گل و بوته و رنگ آبی کم رنگ ، سبز،زرد،قرمز . البته پس از دوران صفویه ، اصفهان تقریبا به صورت یک مرکز عمده میناکاری باقی ماند .