ساخت بج سینه مات و براق

بج سینه نمادی از لوگوی یک شرکت و یا یک ارگان هست که روی لباس پرسنل اون مجموعه قرار میگیره

به تعریف دیگر بج سینه هویت فرد نصبت به مجموعه کاری وی می باشد.

معمولا از جنس فلز برنج در ایران استفاده می گردد، برای وزرای خارجی حتی از جنس طلا استفاده میگررد.

جزئیات و متعلقات بسیاری در نوع پوشش آدم های اطراف ما وجود دارد که شاید آنچنان به آن ها دقت نمی کنیم، یا توجه به شکل کلی پوشش، مانند شلوار و کفش و پیراهن و کت… باعث می شود از این جزئیات به راحتی بگذریم. توجه به این متعلقات نه فقط تخصص استایلیست ها، بلکه مورد علاقه آدم هایی ریزبین و جزیی نگر که هر روز از کنار دیگران می گذرند هم هست. یکی از این جزئیات که در پوشش آدم ها می تواند مهم باشد و البته چندان به چشم نیاید، «سنجاق سینه» یا به قول فرنگی ها بجسینه است؛ نشانی که شخصیت های مختلف در برنامه ها و موقعیت های شغلی و عمومی بر سینه کت یا لباس شان سنجاق می کنند و چندسالی است این نشان از سینه به روی کیف ها و کلاه ها و… نیز راه پیدا کرده است. اما سنجاق سینه یا همان بج از کجا می آید و ریشه و تاریخچه اش چیست؟

سنجاق پنج هزارساله تاریخ روی سینه ما

چیزی که امروز در شکل رسمی اش از آن به عنوان «بج سینه»، و در شکل تزئینی اش به عنوان «سنجاق سینه» یا «پلاک» می شناسیم، ریشه ای طولانی در فرهنگ بشر دارد که در سال های اخیر دوباره به یک مد برای مردم در سطوح و قشرهای مختلف تبدیل شده است. قدمت سنجاق سینه به تاریخی حدود 5 هزار سال پیش برمی گردد و سنجاق سینه هایی که در کاوش های باستان شناسانی که درباره عصر معروف به «عصر برنز» کشف شده ما را به دوره تاریخی خاصی می برد. در واقع اولین سنجاق سینه های کشف شده مربوط به دوران آغاز پیدایش تمدن بشری هستند و همین مساله نشان می دهد که در آغاز تمدن بشر، تزئینات موضوعی قابل توجه در دوره خود بوده است. دلیلیش شاید به خاطر تنهایی انسان و علاقه ذاتی اش به هنر است. شاید انسان آن روزگار به قدر نقاشی روی دیواره های غار (شاید برای سرگرمی یا نشانه گذاری) به ساخت دست سازها نیز علاقه داشته و تاریخ گواهی به این موضوع است.

شروع جنگ ها و دلاوری های قبایل برای بقا از همان دوره تا امروز، جدال خیر و شر بود و پس از پیروزی نشان هایی که بعدها در پرچم ها آمد و نشانه ای برای شناخت هر قبیله ای شد، کم کم به یک لوگوی کوچک تبدیل شد و جنگ آوران و شجاعان پس از هر جنگ باید هدیه ای یا نشان لیاقتی از رئیس قبیله و قوم خود دریافت می کردند. هنرِ فلز نیز به کار آمد و این نشان ها به طرح هایی خاص مزین شدند و به سینه جنگ آوران چسبیدند. البته این سنجاق سینه ها بعدها به مدال تبدیل و کاربردش متفاوت شد اما تفاوتی در هویتش اتفاق نیفتاد. تنها سنجاق سینه ها از شکل ابتدایی شان به صورت دایره و بیضی در آمدند و مدالی برای ژنرال ها در دوران تازه شدند.

از ما بهتران در اسکاندیناوی و مجارستان

آنچه تاریخ روایت می کند شروع رواج استفاده از این سنجاق های سینه در اسکاندیناوی، مجارستان، آلمان و بخش هایی از آسیا است. استفاده از این سنجاق ها در قشرهای مختلف مردم نیز شکل و شمایلی متفاوت داشت. مثلا در همان دوران ابتدایی، یعنی در عصر برنز سنجاق سینه هایی که دهقانان استفاده می کردند اغلب از فلزاتی معمولی و ارزان و کم زحمت بود با نقش و نگاری کم، اما سنجاق سینه ثروتمندان و افراد مشهور بیشتر از جنس طلا و نقره بود و تزئینات خاصی داشت و شاید هم از سنگ هایی کمیاب را می شد روی آن دید. ثروتمندان از همان زمان، باید متفاوت تر از بقیه بودند و این تفاوت را به نحوی در شکل ظاهرشان نشان می دادند. از سنجاق های سینه تا بعدها که پوشیدن پالتو و کلاه در بریتانیا مد شد. طوری که دو فرد معمولی در کوچه و گذر به او بگویند: «از ما بهتران». این از ما بهتران گاهی از سنجاق سینه های جفت هم استفاده می کردند که این سنجاق سینه ها با زنجیری به هم متصل می شد تا نمای چشم گیرتری داشته باشند.

از کجا مد شد؟

اما همانطور که اشاره شد، مد شدن سنجاق سینه یا بج به بریتانیا بر می گردد. در بریتانیا اهدای نشان لیاقت آنچنان مد شد که به یکی از بحث برانگیزترین جدل های آن زمان، یعنی دوران ویکتوریایی و در نهایت به یک کلاس و برند مهم برای شخصیت افراد در حوزه های اجتماعی، سیاسی تبدیل شد. در یکی از جشن های سلطنتی سال 1483 چیزی حدود 13هزار مدال به افراد حاضر در آن جشن اهدا شد که با توجه به تعداد حاضران جالب و قابل تامل است. از همین دوران این سنجاق های سینه به زنجیرها و سنجاق هایی بدل شد که روی سینه آویزان می شدند و ساعت یا مدال یا پلاکی به آن آویزان بود. این سیر تحول سنجاق سینه است.

بعد از قرن 17 که استفاده از سنجاق سینه تقریبا مختص به افراد خاصی بود، در قرن های بعد که تا امروز نیز ادامه دارد حتی دانش آموزان نیز از سنجاق سینه استفاده می کنند. این سنجاق سینه ها یا همان بج ها نه فقط به عنوان یکی از متعلقات بلکه به عنوان نشانه ای برای شناسایی افرادی است که در محیط های خاص مثل بانک ها، وزارت خانه یا… مشغول به کار هستند.

حالا چی؟

امروز نیز این سنجاق های سینه و بج ها در اشکال مختلف وجود دارند. از شکل کاملا تزئینی شان که از روی سینه به کنار کیف و… سرایت کرده، آن هم منقوش به شعر یا چهره افراد مشهور، تا روی سینه سیاست مداران که از دست بزرگان دولت آن را دریافت می کنند. این نشان های سیاسی از دوران قاجار در ایران جا باز کردند. قاجاری ها که در همه چیز تحت تاثیر و مقلد فرنگی ها بودند در سفر ناصرالدین شاه به انگلیس و فرانسه یاد گرفتند که به چهره های شاخص دولت شان نشان لیاقت بدهند. نشان هایی مثل نشان اقدس و قدس و همایون و آفتاب از این جمله نشان ها بودند.

تصویرهای منتشر شده از محمدجواد ظریف و علی اکبر صالحی و دیگر اعضای هیات مذاکره کننده در موضوع توافق هسته ای را حتما بارها و بارها دیده اید. بج سینه روی کت وزیر امورخارجه ایران و دیگر همکارانش یکی از نمادهای لباس های رسمی آن ها بود که به چشم بسیاری از رسانه ها آمد. پس از توافق هسته ای نیز آنچه از دست رئیس جمهور ایران به سینه ظریف و علی اکبرصالحی نقش بست همین نشان لیاقت بود.

امروزه بج سینه با این پیشنیه تاریخی یکی از متعلقاتی است که به خوش پوش بودن آدم ها کمک زیادی می کند و جزو آن دسته از جزئیاتی است که شما می توانید به درک مناسبی از تیپ شخصیت مقابل تان دست پیدا کنید، یا در نهایت توجه شما را به خود جلب کند. یادمان نرود که این جزئیات هستند که ما را به یک کل می رسانند. بج و سنجاق سینه و پیکسل خرده ریزهای مهمی هستند که شما را بهتر تعریف می کنند.