نهال هلو زعفرانی دیررس

هلو (Peach) میوه‌ایست آبدار و شیرین با پوستی مخملی به رنگ زرد تا صورتی پررنگ و دارای یک هسته سخت می‌باشد که توسط گوشت میوه احاطه شده است. گوشت میوه در برخی از ارقام هلو به هسته آن چسبیده و در برخی دیگر، از هسته جدا می‌باشد.

هلو از میوه‌های نوبرانه تابستان است و دارای ارقام زودرس و دیررس می‌باشد. ارقام زودرس آن مانند هلو زعفرانی، هلو انجیری، ردهاون، شلیل رد گلد و شلیل سان گلد در ایران از اواخر تیر تا اوایل شهریور ماه و ارقام دیررس آن از نیمه شهریور تا اواسط مهر ماه برداشت می‌شود.

درخت هلو درختی زیباست که ارتفاع آن به 5 متر رسیده و دارای شاخه‌های فراوان می‌باشد. درخت هلو سه نوع شاخه ساده، مرکب و کاذب تولید می‌کند. شاخه‌های ساده فقط جوانه رویشی تولید می‌کنند، شاخه‌های مرکب جوانه رویشی و زایشی و شاخه کاذب در طول شاخه جوانه زایشی و در نوک، جوانه رویشی تولید می‌کند که در هنگام هَرَس، نوک شاخه کاذب حذف می‌شود.

برگ‌های درخت هلو بیضی شکل و کشیده بوده و دارای کناره‌های اره‌ای می‌باشند.

گل‌های هلو زودرس هستند و قبل از باز شدن برگ‌ها ظاهر می‌شوند و به این ترتیب منظره زیبایی به درخت می‌بخشند. گل‌های هلو به رنگ سفید، صورتی یا قرمز بوده و بر روی شاخه‌های یک‌ساله ظاهر می‌شوند.

متأسفانه درخت هلو بسیار کم‌دوام است و عمر آن تنها 15 تا 20 سال است که البته طول عمر درختانی که در باغ‌های پرورشی کاشته می‌شوند، نصف این میزان است. درخت هلو را می‌توان با درخت بادام، آلو یا زردآلو پیوند زد.

یکی از نقاط جالب توجه در خصوص این میوه آن است که هلو تا حد زیادی با شلیل ارتباط دارد به گونه‌ای که گاهی اوقات محصولات هلو حاوی تعداد کمی شلیل هستند. در واقع شلیل نوعی هلو با ژن مغلوب است که تولید میوه‌های بدون کرک می‌کند.

هلو در زبان دری، «شفتالو» خوانده می‌شود و نام علمی آن «Prunus Persica» است که در لاتین به معنای «سیب ایرانی» می‌باشد.

در هر 100 گرم هلو مواد زیر موجود است:

 پرورش هلو در جهان   

در خصوص خاستگاه درخت هلو نظرات مختلفی بیان شده است. بنا به نظر برخی، درخت هلو از زمان‌های قدیم در چین وجود داشته و از طریق جاده ابریشم، به ایران و سایر نقاط جهان راه یافته اما برخی نیز معتقدند که این میوه ایرانی الاصل بوده و از این منطقه به سایر نقاط عالم گسترش یافته است. بنابه نظر ایشان، در اکثر زبان‌های زنده دنیا، نام این میوه از ریشه کلمه «Persica» گرفته شده است که تداعی‌کننده نام قدیم ایران می‌باشد. به عنوان مثال این میوه در زبان انگلیسی «Peach»، در دانمارک «پرسیک»، در هلند «پرسیکم»، در ایتالیا «پِسکا»، در پرتغال «پرسیکرا» و در سوئد «پرسیکدرا» خوانده می‌شود. اما آنچه که مسلم است، این است که از این میوه در قرون وسطی به عنوان یک داروی گیاهی استفاده می‌شده است.

به طور کلی سالانه حدود هفت میلیون تن هلو در جهان تولید می‌شود که بزرگ‌ترین تولیدکنندگان آن در جهان به ترتیب عبارتند از: چین، ایتالیا، آمریکا، یونان، فرانسه، ایران، ترکیه، شیلی، اسپانیا و آرژانتین.

 پرورش هلو در ایران   

ایران با تولید سالانه 600 هزار تن هلو، 8 درصد از تولید کل این محصول در جهان را به عهده دارد و ششمین تولیدکننده هلو در جهان می‌باشد. این میوه در نقاط مختلف کشور به عمل می‌آید اما در این میان، استان البرز بیشترین تولید و پس از آن استان مازندران دومین تولیدکننده این میوه باارزش به شمار می‌روند.

هلو دارای گونه‌های مختلف با طعم‌های متفاوت می‌باشد که از جمله آن‌ها می‌توان به هلو بلخی، هلو کاردی، هلو زعفرانی، هلو انجیری، هلو هلندری (بسیار شبیه به زردآلو) اشاره نمود.

مصرف این میوه در ایران به صورت تازه، خشک (برگه) و کمپوت طرفداران بسیار دارد و در انواع دسر نیز استفاده می‌شود.