بذر آلبالو

آلبالو دارای نام علمی Prunus cerasus و از خانواده Rosaceae می باشد.
آلبالو از نظر گیاه شناسی بسیار به گیلاس شبیه است. آلبالو بومی نواحی بین دریای خزر و دریای سیاه است که احتمالاً بذر آن توسط پرندگان به سایر نقاط از جمله اروپا برده شده است. مناطق عمده کشت آلبالو فرانسه، یوگسلاوی و آلمان می باشد.

گیاه شناسی
آلبالو گیاهی خزان پذیر است با برگهای لوزی شکل که به صورت متناوب بر روی شاخه قرار دارند. رنگ پوست آن قهوه ای روشن تا نقره ای است. آلبالو از نظر حجم در مقایسه با گیلاس کوچک تر است.

درخت آلبالو
ارتفاع درخت آلبالو بین دو تا چهار متر است و ساقه برخی از آنها بسیار قابل انعطاف است و براحتی بدون آنکه شکسته شود خم می شود. به همین دلیل در چیدن میوه درخت آلبالو در بیشتر موارد نیازی به نردبان نمی باشد و میتوان درخت را خم کرد و میوه آنرا چید.
گل روی اسپورهای سـالهای قبل و همچنین روی شــاخه های سال قبل هم تشکیل می شود. گلها بصورت 3 تا 5 تایی در یک جوانه ظاهر و گلها دارای 5 گلبرگ، 5 کاسبرگ، پرچم و یک مادگی می باشند. بر عکس گیلاس، آلبالو خود بارور است و برای تلقیح نیازی به گرده افشانی ندارد. گرده ‌آلبالو می تواند گل گیلاس را نیز تلقیح کند.
گل آلبالو معمولاً دیرتر از سایر میوه های هسته دار باز می شود به همین دلیل معمولاً با خطر سرمازدگی مواجه نمی شود. میوه آلبالو دارای دم بلند است و بر اساس بلندی یا کوتاهی دم تقسیم بندی می شوند و معمولاً ارقام دم کوتاه مرغوب ترند.

اقلیم
نیاز سرمایی آلبالو بین 1600-600 ساعت زیر 7 درجه سانتیگراد می باشد. تابستانهای خشک و خنک برای این درخت مناسب است. مقاومت به سرما در آلبالو در حد سیب است. ریشه آلبالو سطحی و در برابر خاک مرطوب نسبت به گیلاس دارای مقاومت بیشتری است و تا حداکثر عمق 5/1 متر گسترش می یابد.

ازدیاد
آلبالو به سه روش کاشت بذر، پاجوش و پیوند قابل ازدیاد است. آلبالوهای معمولی بیشتر بصورت پاجوش ازدیاد می گردند. ولی ارقام جدید آلبالو از قبیل آلبالو گیسی و آلبالو مجارستان (سیکانی مجی، اردی جوبیلیوم و بوترمو) با پیوند روی پایه آلبالو تلخ(محلب) ازدیاد می یابد.ک

کاشت و پرورش درختان آلبالو
فاصله کاشت در آلبالو 5×4 و یا 5×5 است. زمان انتقال نهال به زمین اصلی از پاییز و پس از ریزش برگها آغاز و تا قبل از باز شدن شکوفه ها در بهار ادامه دارد. درخت آلبالو معمولاً در خزانه دارای شاخه های جانبی است که در موقع کاشت باید این شاخه های جانبی را قطع کرد. آلبالو معمولاً سربرداری نمی شود و پس از سال دوم 6-5 شاخه در اطراف ساقه اصلی حفظ و بقیه حذف می گردند.

هرس
هرس در آلبالوهای بارور مطرح نیست و به غیر از شاخه های شکسته شده و یا بیمار بقیه حفظ می گردند. میوه آلبالو روی شاخه های یکساله و اسپورها تشکیل می گردد. بهترین شاخک های میوه دِه روی شاخه های 2 تا 3 ساله قرار دارند و هر چه از عمر این شاخک ها می گذرد کم بارتر می شوند. عمر شاخک های روی ساقه های افقی، بیشتر از شاخک ها روی ساقه های عمودی است. پس از آنکه درخت آلبالو به حد رشد کامل و میوه دهی رسید هر ساله شاخه ها باید بین 10 تا 20 سانتیمتر رشد داشته باشد تا خاصیت میوه دهی ادامه یابد.

آبیاری
نیاز آبی آلبالو با گیلاس برابر است، اگر چه مقاومت به خشکی در آلبالو بیشتر از گیلاس است.

برداشت
محصول آلبالو را باید وقتی برداشت کرد که کاملاً رسیده باشد. رنگ میوه رسیده قرمز تیره است. زمان رسیدن میوه حدود 90 روز پس از تمام گل درخت می باشد. متوسط وزن هر میوه 6-5 گرم و متوسط هر درخت 30 کیلوگرم است. برداشت معمولاً با دست انجام می شود. آلبالو مصرف تازه خوری زیادی ندارد و بیش از 95% آن به مصرف تهیه آب میوه، کمپوت، مربا و شربت می رسد.

کود و تغذیه
بر طبق آزمایشهای انجام شده بر روی باغهای آلبالو در کشورهای مجارستان، ازت و فسفر اثر کمی روی مواد غذایی موجود در برگهای آلبالو داشته اند. اما کودهای پتاسه بستگی خوب و مثبتی با پتاس برگها نشان داده اند. ولی منگنز نسبت منفی داشته است. اما به هر حال کودهای ازته و پتاسه اثر زیادی در تشکیل و تولید میوه داشته اند که افزایش تولید فقط با کودهای پتاسه بوده است. اثر مثبت پتاس و همچنین بطور نامحسوس اثر ازت در جلوگیری از سرما زدگی گلهای آلبالو مشاهده گردیده است.

سطح کشت آلبالو
سطح کشت آلبالو در ایران حدود 10هزار هکتار است که عمدتا در استانهای خراسان، آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، اردبیل و تهران کشت می شود.