هندسه در باغ ایرانی

 هندسه در باغ ایرانی: مهم ترین مشخصه باغ ایرانی که آن را در یک نگاه از باغ های دیگر ملل متمایز می سازد ، هنسه حاکم بر آن است. چرا که طرح کالبدی آن بر اساس ساختار هندسی بسیار دقیق ، حساب شده و منحصر به فرد شکل یافته است، که در آن به طور عمده از اشکال مربع و مستطیل استفاده می شود. در واقع می توان اظهار داشت طرح باغ های ایرانی و ساختمان های آن آمیزه ای از سبک معماری و باغ سازی پیش از اسلام و شیوه معماری سده های بعد است.

آن دسته باغ های ایرانی که در زمین مسطح بنا می شدند، باغ های دشتی نامیده می شدند. باغ هایی که احداث آنها در زمین های شیبدار بود ، امکان می داد که باغ با آبشارها و درخت های بیشتر، زیباتر جلوه کنند؛ مثل باغ تاج نطنز، باغ شاهزاده ماهان و باغ تخت شیراز که از بین رفته است ، یا بعضی باغ های مازندران. در باغ ایرانی توجه خاصی به اشکال هندسی می شد و شکل مربع که فاصله بین اجزا باغ را ساده و روشن نشان می داد، از اهمیت خاصی برخوردار بود. نخستین گام به وقت کاشتن درخت، دقت در تعیین فاصله محل کاشت از هر طرف بود. بدین ترتیب مربع هایی شکل می گرفت که از هر طرف که نگاه می کردند، ردیف درختان را می دیدند.

فاصله میان گیاهان

فاصله میان درخت ها، بستگی به نوع درختان داشت، به عنوان مثال اگر درختان بارده مثل توت و گردو یا آلوسیاه و آلوزرد و سیب یا درختان به اصطلاح بی یخ به معنای درختان بی ثمر و سیادرخت، متفاوت بود. درخت را چه در هم و چه جدا، از روی خطوط عمودی به شکل مربع می کاشتند. یک اصل مهم دیگر در باغ سازی ایرانی بازبودن چشم انداز اصلی به شکل مستطیل کشیده بود. در این باغ ها فضای باز و کشیده ای بود.

به طور خلاصه در هندسه باغ های ایرانی دو اصل مهم بود: سه کشیدگی در کنارهم و تقسیم باغ به مربع هایی که خود دارای تقسیماتی منظم و مربع شکل بودند. سابقه این اصول به هزاران سال قبل باز می گردد. در کشاورزی ما هم کاشت مربعی معمول بوده و زمین و آب به صورت مربعی تقسیم می شده است.
[QR size="150x150" link="no"]https://tejaratesabz.com/?p=8510&preview=true[/QR]