طراحی نما

ساختمان های بلند مرتبه با توجه به وسعت و ارتفاعشان، هم در مقیاس و هم در خط آسمان نمود پیدا می کنند، پس حجم و جزئیاتش باید درخور هر دو مقیاس باشد. طراحی نخستین ساختمان های بلند مرتبه، مشابه نمونه های پیشین سنتی توام با تقسیمات عمودی و بخش متمایز و مشخصی در خط آسمان بود. الگوهای پنجره به منظور طراحی با صرفه و تاکید بر ارتفاع، از واحدهای مشابهی که روی یکدیگر قرار می گرفتند حاصل می شدند.

جنبش مدرن، سنت را از طریق حذف نمایشی پایه ساختمان و بخش های میانی و بالایی در نمای بنا زدود. غالباً نمای ساختمان های بلندمرتبه مسکونی بعد از جنگ به صورت منفرد با شفت های یکسان از زمین تا بالا ادامه پیدا می کرد و تنها در برخی موارد با انحنای ظریف در بالا و پایین ساختمان ها اصلاح می شدند، مانند بنای لیک شر درایو به طراحی میس وان در روهه در شیکاگو. سایر ساختمان های جنبش مدرن بی نهایت ساده(بدون تزئینات) بودند و در اثر فقدان جرئیات از سایر بناهای پیرامون خود متمایز می شدند.

ساختمان های بلند مرتبه معاصر که به خوبی طراحی می شوند، ممکن است روی نمود خط آسمان توسط اشکال انتزاعی ( احتمالاً شامل عناصر تاسیساتی ساختمان و یا نمایش واحدهای سکونتی ویژه در طبقات بالا) و متصل کردن ساختمان به زندگی (فعالیت) خیابان در ترازهای پایین تر سرمایه گذاری کنند. غالباً در تراز همکف، کاربری های متفاوتی مانند فروشگاهی یا تجاری وجود دارد که مستقیماً به خیابان مربوط می شوند. این مسئله، طبقه همکف را از واحدهای سکونتگاهی که بدنه ساختمان را در بالا تشکیل می دهند، متمایز می کند و یک پایه غیررسمی با لبه فعال و جالب توجه که ساختمان را با پیاده راه مربوط می کند، فراهم می آورد. چنانچه فضای فروشگاهی مناسب نباشد، یک گونه واحد متفاوت (نظیر یک آپارتمان با جهت گیری به سمت بیرون یا یک گونه خانه شهری دو طبقه) می تواند از مزایای گشایش به سمت نمای خیابان با ورودی های اختصاصی فراوان بهره مند شود، در این حالت یک پایه تعریف می شود که خارج از کاربری ساختمان توسعه می یابد. همچنین این واحدها که دیگر توسط سیستم راهروهای ساختمانی خدمات رسانی نمی شوند، می توانند پارکینگ مسقف یا سایر کاربری هایی که نیاز به نماسازی ندارند را فرا گرفته، به طوری که آن را از نمای خیابان مخفی کنند.

ابزار طراحی متعددی برای تقویت الگوی نماهای مربوط به برج های مسکونی وجود دارد، مانند بالکن ها، تراس های عقب نشسته و تراس های بام که ارزش بصری ساختمان راارتقا می دهند. پاسخ به اقلیم می تواند عاملی باشد که بخش هایی از ساختمان را از دیگری متمایز می کند و ساختمان را با موقیعتی که در آن نشسته و تراس های بام ارزش بصری ساختمان را ارتقا می دهند. پاسخ به اقلیم می تواند عاملی باشد که بخش هایی از ساختمان را از دیگری متمایز می کند و ساختمان را با موقعیتی که در آن نشسته، تطبیق می دهد. به عنوان مثال، کاربرد سایبان خورشیدی یک مورد اقلیمی است که با جهت گیری خورشید تغییر می کند.

نما سازی

نما سازی در تمام چهار جهت بنا اجباری ست و نماهای جانبی مشابه و یا هم گون با نمای اصلی باشد. ساختمان های بلندمرتبه، تهاجمی به فضای شهری محسوب می شوند، زیرا این نوع ساختمان ها قابلیت آن را دارند که محیط ساخته شده و نیز محیط طبیعی را به طور اساسی تغییر شکل دهد، بنابراین نقش و تاثیر ساختمان های بلند مرتبه در حال و آینده نه تنها روی محیط اطراف، بلکه به دلیل اندازه و مقیاسی که دارند بر محتوا و زمینه شهر نیز تاثیر می گذارند. در مقیاس با ساختمان های کم ارتفاع، ساختمان های مرتفع و انبوه، مراکز بالقوه فشارزایی بر محیط هستند و از جمله مهم ترین مشکلاتی که مقیاس انبوه و مرتفع در ساختمان سازی ایجاد می کند، تاثیرات بصری است. با این حال بلندمرتبه ها واقیعتی از معماری قرن هستند. تاکید بر اثرات نامطلوب احداث ساختمان های بلند چنین معنایی را نمی دهد که نکات مثبت احداث آنها از نظر تقویت سیمای شهر، جلوگیری از رشد بی رویه افقی، صرفه جویی در مصرف زمین و زیرساخت های شهری و حل برخی مشکلات مربوط به مسکن چشم پوشی شود، بلکه ساختمان های بلندمرتبه می توانند به عنوان الگویی از توسعه شهری مطرح باشند. چنین الگویی نیازمند یک فرآیند طراحی جامع و شناخت اصول اساسی آن در رابطه با طراحی همگن و یکپارچه معماری، طراحی شهری و طراحی محیطی ساختمان های بلند است. بنابراین معماری ساختمان های بلند مرتبه باید برانید چندین عامل از قبیل بافت شهری، هویت محیط، حفظ میراث، شرایط محل، سیمای موجود در خیابان، مقیاس و سایر مقررات طرح ریزی را هم زمان با هم رعایت کند تا در مقبول واقع شدن ساختمان از لحاظ انسانی موثر باشد.