پارکت

تا قبل از قرن ۱۸ میلادی کف خانه های اکثر طبقات پائین اروپا از خاک و سنگ معمولی بوده و افراد ثروتمند از سنگ مرمر برای پوشش کف منازلشان استفاده می‌کردند . این سنگ نیاز به شستشو دائم داشته و بواسطه ساختار آهکی آن, به‌راحتی دچار ترک و شکستگی میگردید.

اولین کفپوش های پارکت در سال ۱۸۶۴ و در کاخ ورسای استفاده شد و به تدریج بعنوان بهترین پوشش کف, جایگزین سنگ مرمر گردید. پارکت برگرفته از یک کلمه فرانسوی به اسم parchet بوده و معنی دقیق آن «یک فضای بسته کوچک» است. در آغاز چوب توسط چسب به کف های سیمانی نصب و سپس توسط سمباده صاف و آنگاه با روغن جلا داده میشد. این پارکت ها توسط ابزار های مختلف نقش و نگار داده میشد که به آن, گارکت میگفتند. قیمت تمام شده پارکت بسیار گران بوده و عملا تنها تعداد معدودی از افراد ثروتمند قادر به استفاده از آن بودند.

کف کاخ های ورسای و تریانون بزرگ در سال ۱۶۹۳ توسط آقای دانیل کرونسترم با پارکت en lozange اجرا شده است.

پارکت به کفپوش های چوبی گفته میشود که معمولا از درختانی مثل کاج و صنوبر یا افرا و بلوط استحصال میشوند. نوع چوب, تعیین کننده قیمت آن است. پارکت ها از انواع قدیمی کفپوش بوده که همیشه زیبایی را از طبیعت به خانه شما می آورد البته اگر از دوستداران محیط زیست و طبیعت هستید به این نوع کفپوش فکر نکنید.

پارکت ها را به کف اتاق میچسبانند وبعد از نصب روی آن را ساب و سپس لاک میزنند تا صاف و صیقلی شود. بنابراین بعد از چند سال پارکت مجددا نیاز به ساب و لاک دارد.رطوبت دشمن این کفپوش بوده و باعث تورم سطح آن میشود. اتصال پارکت به کف کامل نبوده و اغلب بعد از مدتی اصطلاحا به صدا می افتد. وقتی روی اینگونه پارکت ها راه میروید صدای جیر جیر آن آزار دهنده است و مانع آرامش انسان میشود. استعداد آتش سوزی, از جمله دیگر ضعف های پارکت است.

چوب پارکت معمولا از انواع سخت تر ( مثل بلوط ) انتخاب میشود که هم در مقابل تردد و نیز در معرض نفوذ حشراتی چون موریانه مقاومتر می باشند. برای وصل قطعات پارکت , از انواع اتصالات چوبی مثل فاق و زبانه استفاده میشود که در طول قطعات چوب کار شده است. قبل از اجرای پارکت باید زیرسازی مناسبی صورت گیرد تا هم سطح زیر کار کاملا تراز و همسطح باشد و نیز جهت اتصال قطعات پارکت به زمین استفاده شود.

برای زیرسازی معمولا از انواع چوب نراد استفاده میشود که آنها را میتوان هم نازک تر و نیز راحت تر برش داد. چوب نراد در مقابل رطوبت انعطاف بیشتری از چوبهای جنگلی داشته و بدین لحاظ در دراز مدت سطح زیر کار همانطور صاف و بدون اعوجاج باقی می ماند. چوب نراد را توسط رولپلاک با پیچ های مخصوص به کف زمین متصل کرده و آنگاه پارکت به زیرسازی میخ میشود. استفاده از میخ به این علت است که جای آن بر روی پارکت مشخص نباشد.

پارکت با وجود مزایای معین, از جمله عایق بودن و زیبائی, بجهت گرانی و نیز به سر و صدا افتادن مشکلاتی دارد. یکی از دلایل ابداع و رایج شدن انواع لمینیت, همین دو مشکل اخیر پارکت بوده است. اجرای لمینیت بر خلاف پارکت دارای قیمت مناسبتر بوده, نصبش هم برخلاف پارکت زمانبر نیست. فوم زیر کار, باعث میشود لمینیت به سر و صدا ( غژ غژ ) نیفتد. فوم بجهت ضخامت و انعطافی که دارد ناهمسطحی های مختصر کف را برطرف کرده و دیگر نیازی به کف سازی مجدد نمی باشد.